بیست سال پیش، صف انتظار برای تله کابین به بخش‌های مخصوص زنان و مردان تقسیم می‌شد. با این حال، فقط یک طناب این دو را از هم جدا می‌کرد. البته آن‌ها در هنگام انتظار برای بالابر آزادانه می‌توانستند با یکدیگر صحبت کنند و در واقع شماره تلفن‌های همراه در آنجا رد و بدل می‌شد. زن و مرد روی تله کابین متفاوت بودند و نمی‌توانستند با هم سوار شوند (البته غیر از خانواده)، اما هنگامی که از بالابر پیاده می‌شدند، کاملاً آزاد بودند. اکنون، آن یک طناب هم از بین رفته است و ما با هم در حال سوار شدن هستیم/یک دوست، منطقه خاورمیانه را به یک «قطار شلوغ» تشبیه می‌کرد که یک مرد بزرگ (ایران) در وسط این قطار شلوغ و پر از جمعیت ایستاده است. این مرد برای جلوگیری از له شدن سعی می‌کند با آرنج هایش فشار محیط اطراف را عقب بکشد، اما از دید مسافران کوچک (مانند کشور‌های حوزه خلیج فارس) که در اطراف او ایستاده اند، به نظر می‌رسد که مرد بزرگ با فشار آرنج آن‌ها را تهدید می‌کند که عقب بروند.

«در میان طبقه کارگر ایران میزان اشتغال کوتاه‌مدت و نامنظم است و به ۹۰ درصد نیز می‌رسد. ایران امیدوار بود که پس از برجام اقتصاد بهبود یابد و سرمایه خارجی جذب شود اما ترامپ این امیدها را ناامید کرد. چه کسی هزینه تصمیمات او را می‌پردازد؟ مردم ایران. واقعیت آن است که نشانه‌های کمی وجود دارند که نشان دهد اعتراضات اخیر منجر به تحولی سیاسی می‌شوند.»

مرکز خرید لوکس برای او و دوستانش حالا به صورت پاتوقی دلچسب درآمده. به قول خودش حسابی در فروشگاه‌ها می‌چرخند و بعد می‌آیند سراغ غذا. چه غذاهایی! هرچه بخواهید اینجا هست.